Οταν άρχισε να υποχωρεί κάπως το επικοινωνιακό μπαράζ που επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μεταξύ κυβέρνησης και Eurogroup (και την «λίστα μεταρρυθμίσεων» που τη συμπληρώνει) ως περίπου νίκη, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της είναι ότι «αγόρασε χρόνο».
Το αδιέξοδο που τροφοδοτούσε η νομοθετική απραξία εντάθηκε με τις διαφωνίες που δημιούργησε στο εσωτερικό του Σύριζα το ίδιο το πλαίσιο της συμφωνίας και που εκδηλώθηκαν τόσο στην συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της 27ηςΦεβρουαρίου όσο και στην συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής στα τέλη Φεβρουαρίου, όπου η σχετική τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας απέσπασε το 41% των ψήφων. Το άμεσο, και μείζον, αποτέλεσμά τους είναι ότι παρά τις έξωθεν πιέσεις, η συμφωνία του Eurogroup δεν παρουσιάστηκε στην Βουλή προς ψήφιση. Ως διέξοδος άρχισε τότε να διαμορφώνεται η άποψη της «δημιουργικής ασάφειας», στην ήπια εκδοχή της, ή της «επιλεκτικής ανυπακοής» στην πιο «σκληρή», στα όσα είχαν συμφωνηθεί με τους Ευρωπαίους. Εκφρασή της η αναγγελία κατάθεσης νομοσχεδίων που θα υλοποιούσαν ντε φάκτο κάποιες από τις προγραμματικές του δεσμεύσεις. Τα βασικά αφορούν την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, τη ρύθμιση οφειλών στην εφορία, την προστασία της πρώτης κατοικίας και τέλος κάποια μέτρα θεσμικού χαρακτήρα όπως η επανασύσταση της ΕΡΤ και η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα πεπραγμένα επί μνημονιακής εποχής.
Από αυτά κατατέθηκαν ως τώρα τα δύο πρώτα, και διαφαίνεται πλέον καθαρά τόσο η διαφορά μεταξύ αρχικών προθέσεων και αποτελέσματος, όσο και ο συγκεκριμένος ρόλος που έπαιξε η παρέμβαση των μηχανισμών της τρόϊκας. Το μεν νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση προβλέπει δαπάνες ύψους 200 εκ. ευρώ, περίπου το ένα έκτο αυτών που προέβλεπε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για αυτά τα μέτρα (1,2 δις, και 1,8 δις αν προσθέσουμε τα 500 εκ της 13ης σύνταξης). Το εισοδηματικό όριο για την χορήγηση της προβλεπόμενης βοήθειας ορίστηκε στα 4800 ευρώ ετησίως για μια τετραμελή οικογένεια και στα 6000 για μια οικογένεια με τρία παιδιά, στοχεύει δηλαδή περιπτώσεις ακραίας εξαθλίωσης. Ο αριθμός των 150 χιλιάδων καλυπτόμενων οικογενειών που εξαγγέλλεται ως (μάλλον αισιόδοξος) στόχος αντιστοιχεί στο μισό του αριθμού που αναφέρεται του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Ακόμη κι αυτό όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα τύχει της έγκρισης της τρόϊκας, καθότι δεν προκύπτει η απουσία δημοσιονομικού κόστους ενός τέτοιου προγράμματος.
Το νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις αποτελεί ασφαλώς μια στοιχειώδη ανακούφιση για τα εκατομύρια θύματα της φοροεπιδρομής των τελευταίων ετών εναντίον των λαϊκών και μεσαίων τάξεων, όπως και η κατάργηση του εντάλματος για χρέη στο δημόσιο, αλλά και αυτό βγαίνει ψαλιδισμένο από τις πιο προωθημένες διατάξεις που είχαν αρχικά προταθεί. Ετσι δεν υπάρχει πρόβλεψη για κούρεμα χρέους αφού αντέδρασε στο μέτρο αυτό η τρόϊκα, ενώ προβλέπεται απώλεια της ρύθμισης για όσους δεν καταβάλουν δύο συνεχόμενες μηνιαίες δόσεις κατά τη διάρκεια του πρώτου οκταμήνου, ή τρεις μετά την πάροδο του οκταμήνου. Επιπλέον ευνοούνται προφανώς όσοι διαθέτουν ρευστό και μπορούν να καταβάλουν άμεσα τις οφειλές απαλασσόμενοι από πρόστιμα και προσαυξήσεις. Με δυό λόγια, η επιδίωξη της άμεσης αποκόμισης εσόδων για το δημόσιο, σε συνδυασμό με τις πιέσεις των ευρωπαίων για αποτροπή κάθε μορφής «σεισάχθειας», φαίνεται να υπερισχύει του στόχου της αντιμετωπίσης με κριτήρια δικαιοσύνης της βάρβαρης υπερφολόγησης που έχει υποστεί η κοινωνική πλειοψηφία.
Ακόμη και αυτά τα συμβολικά και αμφίσημα μέτρα, στο βαθμό που παρακάμπτουν τον θεμελιακό στόχο της αναδιανομής πλούτου υπέρ των πολλών, ήταν αρκετά για να προκαλέσουν νέο κύκλο αντίδρασεων των Ευρωπαίων. Η μάλλον για να ενισχύσουν περαιτέρω τον πολιορκητικό κλειό που ποτέ δεν απομακρύνθηκε. Διότι για να υπάρξει ανακωχή, όπως και γάμος, πρέπει να το θέλουν και οι δύο πλευρές. Και ο Μάριο Ντράγκι, παρά τις φαντασιώσεις ορισμένων, ουδέποτε διέκοψε την επίθεση που άρχισε στις 5 Φεβρουαρίου, όταν αποφάσισε να διακόψει τον κύριο μηχανισμό χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών. Ενα μήνα μετά, με τα τρία «όχι» του στα ισάριθμα αιτήματα της ελληνικής πλευράς (αύξηση των εντόκων γραμματίων που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες, αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενεχύρων για την παροχή ρευστότητας, αύξηση του ΕLA κατά 3 δις), ο πρόεδρος της ΕΚΤ έδειξε καθαρά τις προθέσεις του. Το «μαρτύριο της σταγόνας» από πλευράς ρευστότητας παραλύει σταδιακά την οικονομία ενώ τα ρευστά διαθέσιμα του δημοσίου έχουν εξαντληθεί και τα έσοδα βαλτώνουν. Επιπλέον τον Μάρτιο, η κυβέρνηση καλείται να εξυπηρετήσει ομόλογα ύψους 1,4 δις προς το ΔΝΤ, από τα οποία 800 εκ. αποτελούν αποπληρωμή τόκων. Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες, και έχοντας δώσει προτεραιότητα στην εξόφληση των δανειστών, η κυβέρνηση αναγκάζεται να δεσμεύσει μέσω repos ρευστά διαθέσιμα οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η κατάσταση είναι προφανώς οριακή και ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια συνέντευξη στο Der Spiegel που έκανε αίσθηση, εγκαταλείποντας προς στιγμήν την διπλωματική γλώσσα, δήλωσε πως «η ΕΚΤ εξακολουθεί να κρατά τη θηλιά γύρω από τον λαιμό μας»
ΠΗΓΗ The Press Project
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
http://www.thepressproject.gr/article/74447/Gia-poion-ergazetai-o-xronos
