Ευρωαριστερά κι Ευρωσκεπτικισμός

Η Αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελείται από σοσιαλιστικά και ευρωκομμουνιστικά κόμματα χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Το Μάιο του 2004 δημιουργήθηκε το Ευρωπαικό Κόμμα της Αριστεράς, μετά από πρωτοβουλία 11 ευρωπαικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ο Συνασπισμός της Αριστεράς και  Κινημάτων της Οικολογίας από την Ελλάδα.

Η άνοδος μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ  συνοδεύτηκε από ένα αφήγημα  που τον θέλει ''μποστάρη'' στην προσπάθεια που γίνεται, ώστε οι λαοί της Ευρώπης να ξαναστραφούν στην Αριστερά  και να κάνουν ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας.

Πόσο πιθανό είναι άραγε κάτι τέτοιο ;

 - Σε ότι αφορά τη δύναμη αυτών των κόμματων παρατηρεί κάποιος τα ακόλουθα. 

Σε ένα ''ευνοικό'' περιβάλλον εξ' αιτίας των πολιτικών και των αδιεξόδων της ΕΕ , δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες.Προβλέπονταν μάλιστα :

α)  ότι ειδικά στις χώρες του Νότου τα ποσοστά της θα μεγαλώσουν πολύ,

β) ότι θα υπάρξουν εκπλήξεις και σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης, και

γ) ότι η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα θα συμβάλλει τα μέγιστα στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του 2014 για το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Αντίθετα από τις παραπάνω προβλέψεις,  είχαμε μια τεράστια αύξηση των εθνικολαικιστικών και ευρωσκεπτικιστών κομμάτων που προέρχονται στο σύνολο τους από το χώρο της ακροδεξιάς. 

Και φυσικά το ποσοστό του 6,92% που απέσπασε η Αριστερά στις ευρωεκλογές του 2014, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές στην Ευρώπη. 

- Για ποια Ευρωπαική Αριστερά γίνεται όμως λόγος ;

Η κατηγορηματική αντίληψη περί ''Ευρωαριστεράς'' , είναι στη καλύτερη περίπτωση ένα πολιτικό νεφέλωμα. Καθ΄' ουσίαν είναι ελλειμματική αφού πρόκειται για ένα συνονθύλευμα  απόψεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. 

Και φυσικά δεν αρκεί ο αυτοπροσδιορισμός , ώστε να μπορεί να μιλήσει κάποιος για διαμορφωμένη ευρωαριστερή αντίληψη. Πρόκειται για λογικό άλμα και πολιτικό λάθος .

Το λειτουργικό έλλειμμα  έγκειται στο ότι α)  οι οικονομίες των ευρωπαικών χωρών είναι διαφορετικές β) δεν έχουν ίδια διάρθρωση κι ανάγκες οι κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται  γ) δεν έχουν κοινές ρίζες κι αφετηρίες τα ίδια τα κόμματα. 

Αυτονόητα προκύπτει μια έλλειψη κοινού προσανατολισμού κι επιδιώξεων από τις δυνάμεις που την συγκροτούν .

Κι αυτό είναι φυσιολογικό. Αφού η Αριστερά είναι μονίμως ετερεροπροσδιοριζόμενη σε σχέση με το κεφάλαιο και την καπιταλιστική ολοκλήρωση, δεν μπορεί να υπάρχει κοινή ευρωπαική αριστερή ατζέντα.

Γιατί απλά, είναι διαφορετικές οι επιδιώξεις που έχουν οι εργάτες που προέρχονται από χώρες με διαφορετική θέση στον παγκόσμιο κι ευρωπαικό καταμερισμό εργασίας και γνώσης.

¨Οπως έλεγε άλλωστε κι ο Μάο ''Το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, οι Εργάτες όμως έχουν ''!

Γι αυτό και δεν μπορεί να υπάρχει σε αυτή την Ευρώπη των διαφορετικών ταχυτήτων και των μεγάλων αντιθέσεων, σύνθεση ''αριστερών'' επιδιώξεων. Σύνθεση που έχει ως στοιχείο του πολιτικού της λόγου, η Αριστερά.
Το κακό είναι ότι η ευρωπαική Αριστερά προσπαθώντας να αυξήσει τα ποσοστά της,  διατυπώνει έναν τόσο διακριτό λόγο από την ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία, που σχεδόν αγγίζει τον ευρωσκεπτικισμό
Σε ότι όμως μας αφορά...
Όσο η Αριστερά θα εντείνει τον επικριτικό της λόγο απέναντι στην ευρωπαική θεσμική, πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση, θα αυξάνει τα επιχειρήματα και τις ψήφους της Ακροδεξιάς.

Εκτός αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ο Γερμανός εργάτης θα επιθυμούσε κούρεμα του χρέους για την ελάφρυνση του δημοσιονομικού βάρους των ''συντρόφων'' του, που προέρχονται από  τον φτωχό Νότο. 

Η αν ακόμα νομίζει, ότι το νότιο-ιταλικό αριστερό σύνθημα 'Στην Ευρώπη με τον Τσίπρα'' μπορεί να εκφράσει περισσότερο τον Γάλλο εργάτη , απ' ότι το ''Αυτοδύναμη Γαλλία με την Λεπέν''

Δείτε λοιπόν τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα...

Ποιοι είναι αυτοί που χειροκρότησαν πρώτοι την προοπτική ρήξης με την Ευρώπη κι επιχαίρουν σήμερα με τα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης;
Δεν ήταν το ΚΚΕ, το οποίο τοποθετείται μονίμως κι ευθαρσώς κατά της ''Ευρώπης των Μονοπωλίων''. 
Γιατί το ΚΚΕ είναι ενάντια τόσο στον καπιταλισμό , όσο και στον εθνικισμό. Αλλά και γιατί δεν επιλέγει σύγκρουση με την αστική τάξη  ανάλογα με την καταγωγή της 
Ποιοι είναι λοιπόν οι όψιμοι ''φίλοι'' της νέας κυβέρνησης και της διαπραγμάτευσης της ;
Πρώτα απ' όλα εκείνο το κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης με τα  συμφέροντα τους που συγκροτούν το λόμπυ της δραχμής κι έπονται οι πολιτικοί εκφραστές της εθνικού απομονωτισμού, με παραληρηματικό εθνικιστικό κι ακροδεξιό λόγο τους. (Καμμένος, Μιχαλολιάκος, Κοκός, ¨Ανθιμος, Ψωμιάδης κλπ)
Καλά για την εκκλησία ξέρουμε αιώνες τώρα το πως εννοεί τα ''καλά και συμφέροντα''. Από τότε που ''ανθενωτικά'' μιλούσε για προτιμητέες επιλογές των τούρκικων σαρικιών ... 

Δεν φαίνεται όμως περίεργο που ξαφνικά ο Μιχαλολιάκος έχει μειώσει τη κριτική του για μετανάστες, αναρχικούς κλπ κι επικροτεί τους χειρισμούς της αριστερής κυβέρνησης έναντι των εταίρων μας;
Μια πορεία ρήξης κι έξω από το Ευρώ, δεν είναι απόφαση που θα επηρεάσει μόνο την οικονομία και την κοινωνία. Θα επηρεάσει συνολικά τη χώρα , την κατεύθυνση της και την Δημοκρατία της 
Στην Ελλάδα η ένταξη στην Ευρώπη ήταν το αποφασιστικό βήμα για την εμπέδωση της Δημοκρατίας και των θεσμών της. Κυρίως όμως για την ασφάλεια και την υπόσταση της.
Ποτέ άλλοτε δεν διανύσαμε ίδια χρονικά περίοδο, χωρίς στρατιωτικές μάχες και κινήματα. Και δυστυχώς, τόσο οι γείτονες μας, όσο κι εμείς , είμαστε επιρρεπείς και στα δύο
Πρωταρχική ανάγκη λοιπόν. είναι να στηριχθούν εκείνες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμούν τον έντιμο συμβιβασμό με την Ευρώπη. 

Τόσο από τους σοσιαλιστές, όσο κι από τους φιλελεύθερους, που έχουν σαφέστατο δημοκρατικό κι ευρωπαικό προσανατολισμό (ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και το μεγαλύτερο μέρος της ΝΔ)
ΥΓ
Θα περίμενε κάποιος ότι η ελληνική αριστερά θα είχε υψηλότερο αίσθημα αυτοσυντήρησης και να μην επαναλαμβάνει ιστορικά λάθη της.
Ότι πρώτη αυτή θα αναγνώριζε την επικινδυνότητα της διολίσθησης σε εθνικολαικιστικές κορώνες , μονό και μόνο , για να συντηρήσει προσωρινά μια κοινωνική κι εκλογική πλειοψηφία.
Ότι δεν θα κατέβαινε να παίξει μπάλα στο ''γήπεδο'' του παραδοσιακού αντιπάλου της , που θα του δώσει σύντομα ιδεολογικό πλεονέκτημα. Μεγαλύτερο κι από αυτό που έδωσε ο Σαμαρας , υιοθετώντας μια ακροδεξιά ρητορική ... 
Μια ιδεολογική άνοδος της ακροδεξιάς θα οδηγήσει υπό καθεστώς κρίσης, σε μελλοντική πολιτική της πρωτοπορία. 
Kι ως γνωστόν, η ακροδεξιά έχει ως πρώτο της ''θύμα''  τη Δημοκρατία κι αμέσως μετά την ίδια την Αριστερά και τις πολιτικές της απόψεις.