O Δημήτρης Ραυτόπουλος, μια εμβληματική μορφή της Aριστεράς, εξακολουθεί να γράφει και να ασκεί κριτική.
Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους κριτικούς της ελληνικής λογοτεχνίας –εκπρόσωπος της μαρξιστικής κριτικής–, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και μελετητής της μεταπολεμικής περιόδου
Αποσπάσματα από συνέντευξη του που φιλοξενείται στο Athens Voice ...
Είμαστε μια χώρα, όπου ο νόμος δεν είναι υποχρεωτικός. Ο ίδιος ο νόμος μάλιστα συχνά προτρέπει στην παράβαση ή την επιβραβεύει, ενώ τιμωρεί τη νομιμοφροσύνη, μειονεκτούσα στον ανταγωνισμό. Αυτό δεν ισχύει μόνο στα οικονομικά (φορολογία, πίστωση, πολεοδομία), αλλά σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής.
Δημοκρατικό, προοδευτικό, ιερό δικαίωμα θεωρείται η βία των λίγων επί των πολλών, που πληρώνουν τα σπασμένα, οι καταλήψεις και οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ο αποκλεισμός της κυκλοφορίας και των μεταφορών, η ομηρεία πόλεων, παραγωγών, τουρισμού, μαθητών, σπουδαστών, ασθενών... οι βαρβαρότητες σε μνημεία, το κιτσαριό των συνθημάτων και γκράφιτι, η ηχορύπανση της ντουντούκας και των ηρωικών παιάνων, οι ρεβανσιστικές φαντασιώσεις του νέου Δεκέμβρη, του Γράμμου και των γουναράδικων. Λες και το αύριο του έθνους, το μέλλον αυτών των παιδιών είναι... η κάθοδος στον Ομφαλό για να κάνουν μάνες δίχως γιους... ή το Κούγκι, η Έξοδος των Βρυξελλών!
Όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση ή άσχετα μεταξύ τους, είναι αλληλένδετα, πραγματική κουλτούρα αντικοινωνικότητας και ανομίας, όπου συμπράττουν η αναξιοκρατία, η καταδίκη της αριστείας, η παιδαγωγική της ελάσσονος προσπάθειας.
Η σοσιαλιστική ιδέα ήταν και είναι πάντα δύναμη χειραφέτησης και προόδου. Στο ιστορικό δίλημμα «ελευθέρια ή δικαιοσύνη» απάντησε δικαιοσύνη με ελευθερία. Αλλά η ριζοσπαστική αριστερά στην πράξη, με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, τα αρνήθηκε και τα δυο. Γι’ αυτό σημείωσε το μεγαλύτερο πολιτικό ναυάγιο της ιστορίας.
Δυστυχώς αυτή η σημερινή μας Αριστερά ξαναβρίσκει την αλάνθαστη συνταγή της παρακμής και της αποτυχίας, την αναξιοκρατία. Εξισωτισμός, προς τα κάτω διανοητικός, ικανοτήτων, επιδόσεων, ένα είδος προλεταριοποίησης του εγκεφάλου, κολεκτιβοποίησης της πρωτοβουλίας.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ο αρμόδιος υπουργός εγκαινίασε την «πρώτη φορά Αριστερά» στην παιδεία, σαν θεωρητικός που είναι, στιγματίζοντας την επιδίωξη και τους θεσμούς της αριστείας και ξαναμαζεύοντας στο πανεπιστήμιο τις στρατιές των αιώνιων φοιτητών.
Είναι μια παλαιοκομμουνιστική συνταγή πνευματικής εκπρολεταριοποίησης, που την έχει ζωντανά περιγράψει ο Κάισλερ σ’ ένα αυτοβιογραφικό κείμενό του:
«Ένας διανοούμενος δεν μπορούσε ποτέ να γίνει αληθινός προλετάριος, αλλά είχε καθήκον να πλησιάσει όσο γίνεται περισσότερο τον προλετάριο. Πολλοί το δοκίμαζαν καταργώντας τη γραβάτα, φορώντας το πουλόβερ χωρίς πουκάμισο από κάτω και έχοντας μαύρα νύχια. Όμως κάτι τέτοια φτηνά, της σνομπαρίας, δεν ενθαρρύνονται από την καθοδήγηση. Η σωστή μέθοδος ήταν ποτέ να μη λες, να μη γράφεις και προπάντων να μη σκέφτεσαι οτιδήποτε ξεπερνούσε τον ορίζοντα ενός οδοκαθαριστή».
Ολόκληρη η συνέντευξη του δημοσιεύεται στο Ahens Voice
