Οι ''πειθαρχικές διώξεις '' σε βάρος δημοσιογράφων από την αριστερή ΕΣΗΕΑ , αποτελεί προσπάθεια φίμωσης αλλά και δείγμα έρποντος φασισμού.
Η κατηγορία περί προπαγάνδας των θέσεων των ''δανειστών'', έχει άλλη στόχευση. Διότι απλά αποκρύβει πως οι απόψεις των ''διωκόμενων'' δημοσιογράφων ταυτίζονταν με αυτές της φιλοευρωπαικής αντιπολίτευσης.
Δεν τους κατηγόρησαν όμως γι αυτό που ίσως και να πρεπε.
Ο λόγος είναι προφανής :
Πως να κατηγορήσεις ως ΕΣΗΕΑ κάποιους δημοσιογράφους γιαυποκειμενικότητα , όταν αποδέχεσαι να είναι μέλη σου όσοι γράφουν σε κομματικά έντυπα (ΑΥΓΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ) κι εκφράζουν - πάντα και μόνο - τη θέση του κόμματος τους ;
Oπότε κολλάς στον αντικυβερνητικό δημοσιογράφο τη ρετσινιά του προδότη και ξεμπερδεύεις με την αντίθετη άποψη
Επαναφέρεις δηλαδή το δόγμα του ''εσωτερικού εχθρού'' που πρέσβευε η μετεμφυλιακή Δεξιά μέχρι το 1974.
