Από τη συνέντευξη του Σ. Ράμφου στους Χιώτη και Παπαδόπουλο
Πιστεύω ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι αυτό: ότι είμαστε συνεχώς απογειωμένοι από τα πράγματα. Δεν έχουμε κανένα σχέδιο σε αυτή την ιστορία ούτε μας ενδιαφέρει σχέδιο να’ χουμε, γιατί η πολιτική διαπραγμάτευση είναι για να αποφύγουμε την πραγματικότητα των αριθμών και να πάμε στο τέλος στην τελική ρύθμιση.
Τα οδυνηρά δεν τα αποφεύγεις. Τα οδυνηρά θα έρθουν, διότι αυτά τα έχεις προετοιμάσει. Τι μπορείς να κάνεις; Να γυρίσεις την οδύνη σε μάθημα, δηλαδή να μπορείς να γυρίσεις θετικά μια ιστορία, η οποία θα πονέσει, ακριβώς επειδή αποποιήθηκες την αλήθεια.
Το μεγάλο δίλημμα στο βάθος τώρα είναι: ή λιτότητα με αλήθεια ή πείνα με ψέματα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα πάμε σε λιτότητα με αλήθεια, δηλαδή θα βγούμε να πούμε τι ακριβώς γίνεται, αν θέλουμε να δούμε χαΐρι και προκοπή. Θα έχουμε βεβαίως τα χειρότερα αποτελέσματα. Πρέπει να σκεφτεί κι ο ίδιος (ο Έλληνας) ότι κάπου επέλεξε τη λιτότητα, στο όνομα μιας ψευδαισθήσεως πολυτελείας. Αλλά έχει σημασία ότι ο Έλληνας έχει ανάγκη από ψέμα.
Έχει ανάγκη από παραμύθι, γιατί θέλουμε να πάμε στο τέλος χωρίς να περάσουμε απ’ το δρόμο και στο τέλος δεν πας ποτέ χωρίς παραμύθι. Σιγά-σιγά, πλησιάζοντας τα πράγματα, είδε ότι δεν είναι τόσο απλά.
Το ένστικτό του (Τσίπρα) το νεανικό, τον βοήθησε να έχει έναν ρεαλισμό, αλλά επειδή ταυτοχρόνως είναι δύο άνθρωποι και δεν είναι ένας, είναι ο υποχρεωτικά ο ρεαλιστής πολιτικός και ο ιδεολόγος, ας πούμε, αρχηγός μιας αριστερής παρατάξεως. Έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, δεν μπορεί να υποστηρίξει ιδεολογικά το ρεαλισμό, ενώ μπορεί ιδεολογικά να υποστηρίξει την ψευδαίσθηση.
Ζει μέσα του μια τρομερή διαπάλη, όπου η ψευδαίσθηση πολλές φορές είναι ισχυρότερη.
